Verhalen

Als getrouwde jongeman vertrok ik naar Indie op de Kota Baru in oktober 1946. Maar net zoals bij vele van mijn maten was de liefde in Holland niet bestand tegen de afstand in tijd en plaats. Van een ‘scheiding te velde’ die door de legerautoriteiten geregeld zou worden om van mij een ‘vrij’ man te maken, kwam niets terecht. Dit bracht mij in een lastig parket toen ik in 1948 Noes, mijn nieuwe liefde, ontmoette op de maandelijkse dansavond op de kazerne.

Toen ik medio 1949 als soldaat gedetacheerd werd voor chauffeurswerkzaamheden bij de aanleg van een militair vliegveld bij Tjililitan, bij Jakarta, leerde ik daar een meisje kennen. Anita of Wanita heette ze. Twee maanden maar duurde onze verhouding. Maar het was heel heftig.

Het verhaal van moeder Alice over haar plotseling verdwenen oorlogsliefde Bas

Ik werkte als verpleegster in het Marinehospitaal in Soerabaja. En zo heb ik Bas leren kennen, die werkte daar als ziekenverpleger in dienst van de Nederlandse marine. Het was niet meteen liefde op het eerste gezicht, dat is gegroeid. Je denkt: leuke jongen. Hij begon me te bevallen. We begonnen met elkaar om te gaan. Samen eten, dansen in de marinierskantine. En verder denk je daar eigenlijk niet bij na. Het was gewoon gezelligheid. Ik raakte zwanger, zo ging dat nou eenmaal in die tijd. Maar opeens was hij foetsie.

Het verhaal van veteraan Bas over zijn dochter Roos

'Een jaar geleden kreeg ik een brief van de FIOM. Dat mijn dochter mij zocht. Dat was een donderslag bij heldere hemel. Ik zat te trillen in mijn stoel, met die brief in mijn handen. Met foto’s en alles erbij. Kun je nagaan dat ik door de grond ging? Ik was helemaal kapot. Het was zo duidelijk, ik wist alles, daar van die familie en zo. Daar hoefde geen DNA-test aan te pas te komen.

Het verhaal van Eduardine Geers (Ibu Ditty)
Een gesprek met Annegriet Wietsma, uitgeschreven door Inge Manoch

In 2011 ontvangt Ditty een verjaardagskaart van haar tante. Eindelijk, eindelijk ziet ze daarop voor het eerst een foto van de man die haar biologische vader is: de Nederlandse militair Eddy Geers. Waarom al die geheimzinnigheid, waarom heeft het zo lang moeten duren voordat ze deze foto onder ogen kreeg?

Het verhaal van Janet Booij over haar opa

Mijn opa, Arend Seine Booij, was Indiëveteraan. Om wat meer over zijn diensttijd te weten te komen, heb ik met veel veteranen gesproken. En heb kennis gemaakt met de zwijgcultuur onder hen. Een enkeling was erg open over het geweld in Indonesië, de meesten sloegen dicht als je er te rechtstreeks naar vroeg. De omgang met vrouwen lijkt, zo mogelijk, nog gevoeliger te liggen. Wanneer ik een veteraan die mijn opa gekend heeft mijn vermoedens over een kindje van hem in Indonesië voor leg, legt hij bij ons afscheid zijn vingers op zijn lippen. Hij zal mijn vermoedens met niemand delen.

(foto: Arend Booij is derde persoon van links)

In het dagblad Tubantia is een ontroerend interview verschenen met oorlogsliefdekind Andrea. Het artikel is hier online te lezen. Andrea deed al in 2010 voor het eerst haar verhaal op deze website: 'Ik vind Oorlogsliefdekind een mooie naam'

We hebben de tekst van het interview in de Tubantia ook hieronder geplaatst, voor degenen die het liever via onze website lezen:'Militaire vader wilde oorlogskind Andrea niet erkennen'. Je kunt verder lezen door 'Lees meer' aan te klikken.

Een jonge marinier vraagt toestemming om zijn Indonesische 'lief' te trouwen. Zijn commandant wil er niets van weten en beveelt zijn onmiddellijke vertrek naar Holland. De marinier vlucht de dag voor zijn vertrek om zich bij haar te verenigen, maar hij bereikt haar niet: hij wordt gearresteerd. Tijdens zijn gevangenschap in de mandikamer, tussen kakkerlakken en muskieten, krast hij wanhopig een gedicht op de muur:

In tegenstelling tot de meeste van zijn dienstmaten die de terugreis naar huis aanvaarden met de belofte hun meisje 'later' te laten overkomen naar Nederland, wil soldaat Jan 1e klasse zijn meisje niet zwanger achterlaten. Als de troepen vertrekken, blijft hij bij haar in Indonesie. Pas nadat hun kindje geboren is, kunnen zij samen de overtocht naar Nederland maken.

Op een dag werd er opgebeld. Toen ik de telefoon neerlegde, dacht ik: ‘dan hebben ze me dus toch gevonden.’ Dat was ongeveer in 1979, mijn dochter moest zo’n 30 jaar oud zijn.