Verhalen

Nana is nog maar net geboren als haar vader, de Nederlandse militair Jack, terug gaat naar Nederland. ‘Zorg goed voor mijn lieve kleine dochtertje’ schrijft hij zijn verloofde nog. Maar de stroom brieven droogt op en het contact wordt verbroken. Pas 45 jaar later zal Nana haar vader voor het eerst ontmoeten.

Het verhaal van Ibu Sulatra

Ik wil jullie wel mijn verhaal vertellen, maar veel ben ik al vergeten. Ik ben al zo oud. Ik weet niet eens mijn eigen leeftijd. Misschien dat ik al wel 90 jaar ben. Maar ik ben altijd aan hem blijven denken. Gisteravond nog, voordat ik zelfs maar wist dat jullie zouden komen, moest ik aan hem denken. Het is alsof hij mij ook in mijn dromen bezoekt. Eigenlijk houd ik nog steeds van hem. Eerlijk waar.

Zoektocht naar een halfbroer of -zus

In de nalatenschap van mijn vader vond ik tussen foto’s van zijn diensttijd twee portretjes van een jonge Indische vrouw: een van haar alleen en een samen met een baby. De formaten van deze foto’s wijken echt af van de andere foto’s uit die tijd. Ze passen gemakkelijk in een mannenportemonnee. Sindsdien houdt de vraag mij bezig: wie is deze vrouw, die blijkbaar zo de moeite waard was dat haar foto’s al die jaren door mijn vader zijn bewaard? En wie is het kind? Is het zijn kind? Heb ik een onbekende halfbroer of –zus?

Het verhaal van Veronique Dudek over haar vader Mart Moors

Onze opa Martin heeft in Indië gevochten. Hij en mijn oma gingen regelmatig naar reünies van Indiëveteranen. Op een van die bijeenkomsten schijnt mijn oma uitgevallen te zijn tegen een man: ‘Jij hebt je kind achtergelaten in Indonesië’. Het werd een hele rel, want er zaten een heleboel mensen om hen heen. Waarom viel ze zo uit en wie was die man op wie ze zo boos was? Was dat zomaar iemand van wie zij wist dat hij een kind had achtergelaten? Of was het misschien Jan Muller, de biologische vader van onze vader?

Elsje Kauw (voluit Kauw Liang Eng Nio) is het blij lachende meisje dat op de prachtige foto staat die inmiddels het ‘boegbeeld’ van oorlogsliefdekind is geworden. Haar verhaal staat beschreven in de categorie 'Soldatenliefdes in Indonesie'. Eind november 2010 is Ibu Els overleden.

I was born in 1926. My mother was not a Jew, but my father was. As a child, I was sometimes abused when I walked down the street. And I was not always allowed to play with the other children. Parents used to come up to me and say: ‘Don’t you play with my little boy. You’re a Jew!’ I thought: ‘What is a Jew?’ And I had to make inquiries as to what it exactly meant.

My parents divorced when I was a year old. My mother had to work her guts out for me to bring me up in school and that. We just lived in a little attic. Two little rooms, with no electricity. The only thing we had was water. Terrible. How can a little boy grow up in a an attic?

During WW2 the Nazis classified me as a Jew and I had to wear the star, but I didn’t. I denied it. Anyway, my mother and me survived the war. Then liberation came around and it was not long after that, in 1946, that I had to go to the military service. So I became part of the Dutch Wehrmacht, the Dutch army. And I was send to Indonesia.

Het verhaal van Tetty Geertruida Sahusilawane

“Ik ben eenentwintig keer in Nederland geweest. Vrienden van me zeiden altijd: ‘Waarom ga je telkens naar Nederland? Alsof er geen ander land is om op vakantie te gaan.’ Het kon me niet schelen wat ze zeiden. Ik heb een andere missie om Nederland te bezoeken. Ik ben op zoek naar mijn biologische vader."

Als we op een natte vrijdagochtend in februari Tetty Sahusilawane in Jakarta bezoeken, zit ze met de spreekwoordelijke Indonesische gastvrijheid al klaar met een tafel vol lekkere hapjes en drankjes. Maar Tetty heeft volgens haarzelf zoveel Nederlandse trekjes dat het wel lijkt of ze in Nederland is opgegroeid: ze houdt van haring, van natte kou, van punctualiteit.

Toch is haar enige echte band haar afkomst: haar onbekende Nederlandse militaire vader.

Het verhaal van de familie A.

'Zo’n acht jaar geleden werd mijn broer gebeld door een vrouw die op zoek was naar onze vader. Zij zou verwekt zijn in Indonesië toen mijn vader daar als militair gelegerd was van 1947 tot 1950. Mijn broer schrok zo enorm van het telefoontje, dat hij verder niks meer vroeg en de vrouw afwimpelde. Maar hij is daarna meteen naar mijn vader gegaan om te vragen hoe het zat. Mijn vader bevestigde het niet, maar ontkende evenmin. Hij zei alleen maar dat hij die tijd wilde laten rusten. En mijn broer moest beloven dat hij nooit over het telefoontje zou praten zolang mijn vader nog leefde. Hij mocht het ook niet aan ons, zijn broer en zus, vertellen, en mocht er verder niks mee doen en niks uitzoeken. Dat heeft mijn broer beloofd.

Helaas voor Anne-Marie is gebleken dat de familie waarmee ze eindelijk in contact kwam doordat ze reageerden op haar oproep op deze website, niet haar bloedverwanten zijn (zie haar verhaal ‘Een tas met geheimen in de gangkast’ en het vervolg van haar zoektocht in ‘Weer een familie bij elkaar gebracht?’). De ontmoeting met Jos en Willemien Kruger was leuk, gezellig en spannend. En er is zeker gelijkenis. Maar verder waren er weinig aanknopingspunten. Een DNA test moest uiteindelijk uitsluitsel geven, en de test bleek negatief. Er is geen overeenkomst. Dus ‘terug bij af’, zoals Anne-Marie het voelt.
Ondanks deze teleurstelling is ze blij dat ze de familie ontmoet heeft. Het is een bijzondere ervaring geweest die ze niet had willen missen Ze heeft voorlopig vrede met het resultaat en geniet van het leven. En er is altijd kans op een nieuwe reactie, zoals ze zelf zegt.

Als Elsje Kauw de jonge militair Jack voor het eerst ziet, heeft ze nog geen idee hoezeer hij haar leven zal veranderen. Ze raakt verliefd en verloofd. Maar een huwelijk wordt van alle kanten tegengewerkt. Ook als hun dochtertje Nana geboren wordt. En dan moet Jack vertrekken, terug naar Nederland. Els blijft achter met de belofte dat zij 'met de handschoen zullen trouwen'.