Verhalen

(lees ook Andrea's persoonlijke verhaal:

Ik vind Oorlogsliefdekind een mooie naam )

Lieve mensen van Oorlogsliefdekind,

Ik zal proberen te vertellen hoe ik meer te weten ben gekomen over het historisch verleden van mijn vader.
Zoals in mijn 'verhaal' staat beschreven, wist ik alleen zijn naam. Gelukkig wist ik wel de naam van mijn halfbroer, met wie ik contact heb opgenomen. Van hem kreeg ik mijn vaders naam en geboortedatum.

Het verhaal van Conny Latoel, Oorlogsliefdekind

Toen ik dertien was, hoorde ik een gesprek tussen mijn opa en oma met een oom. Mijn vader was net overleden, en ik logeerde bij mijn opa en oma, die in een barak woonden in het Molukse kamp in Nederland. En terwijl ik achter het gordijn lag te slapen, ving ik dat gesprek op. Mijn oom zei op een beetje denigrerende manier: ze is toch niet van hem.

Tot dat moment wist ik niet beter dan dat Latoel mijn echte vader was. Hij was altijd heel liefdevol voor me geweest, en ik weet zeker dat hij mij echt als zijn dochter beschouwde. Maar dat was ik dus niet.

Toen een groep veteranen in 1977 Semarang bezocht, werden zij aangesproken door twee mensen, een broer en zus. Het was duidelijk aan ze te zien dat zij niet volledig Indonesisch waren. Ze waren op zoek naar ene Jan de Boer. Hun vader. Mijn vader. Pas eind 2010 durfde een van de veteranen het mij te vertellen, toen mijn moeder al overleden was. Ik heb geen idee waar ik ze nu moet zoeken.

Mijn vader Jan de Boer werd in december 1947 naar Indie gestuurd, als 20-jarige jongen uit Schalkhaar. Mijn ouders waren jong getrouwd, en ik was net een paar maanden voor zijn vertrek geboren, in oktober 1947. Hij was kok in 5.5 R.I. Zijn regiment was op verschillende plekken actief, o.a. in Klaten en in Salatiga. En op een gegeven moment werden zij ook in of bij een Suikerfabriek gelegerd, de ‘Gondang Winangoe’ in het plaatsje Djatinom, vlak bij Klaten. Die fabriek bestaat nog steeds.

'Indonesische vrouwen met Nederlandse echtgenoten werden vermoord. Mijn moeder, en veel andere moeders, hebben het heel lang geheim gehouden. Pas veel later durfde ze te vertellen dat zij een Nederlandse man had gehad.'

Het verhaal van Elly Hoektini in Kudus, Java

Luwi Velleman is geboren in 1949 en woont in Semarang, in de wijk Jangli. Zijn vader, Louis Velleman, heeft de kleine Luwi nog in zijn armen gehad en gekoesterd, totdat in 1949 alle Nederlandse soldaten terug moest keren naar Nederland. Vader Louis liet zijn meisje en kind achter in Indonesie met de bedoeling zo snel mogelijk terug te keren, met een baan en toekomstperspectief op zak. Daar is het uiteindelijk nooit van gekomen. Luwi heeft zijn vader nooit gezien. Hij leefde al die tijd in de veronderstelling dat zijn vader hem moedwillig in de steek had gelaten. Totdat hij in 1990 een brief uit Australie ontving...

Ik kwam er achter dat mijn vader niet mijn biologische vader is toen ik voor mijn eindexamen een geboortebewijs moest overleggen: daar stond alleen de naam van mijn moeder, Van Hensbeek, en niet van mijn vader Meyer. Vanaf dat moment is mijn zoektocht begonnen. Tot op de dag van vandaag wil niemand in de familie mij vertellen hoe het zit.

Het verhaal van oorlogsliefdekind Roy Meyer

Jecky is geboren en getogen op Bali. Zijn soldatenvader vertrekt nog voor zijn geboorte naar Java en daarna naar Nederland. Als 34 jaar later, na een lange speurtocht, zijn vader Jack achterhaald wordt, wil deze niet meer reizen vanwege zijn hoge leeftijd. En Jecky durft de reis naar Nederland niet aan. Ze zullen elkaar nooit ontmoeten. Toch komt vader Jack uiteindelijk in Jecky's leven terug.

Het leeghalen van het huis van een tante in 2008 geeft het leven van de broers Teunisjan en Jan van Ewijk een totaal onverwachte wending. In het huis wordt een foto gevonden met twee schattige meisjes. Een van de meisjes lijkt sprekend op oma.

In 2009 werd José Kerry door ons geinterviewd over haar onbekende militaire vader. Nu, 3 jaar later, zou het kunnen zijn dat zij haar vader gevonden heeft!

Haar contact met Oorlogsliefdekind.nl heeft de bal aan het rollen gebracht. Met de hulp van een veteraan en bemiddeling van de FIOM is José nu in afwachting van de uitslag van een DNA-test.

Mijn moeder was een Indische vrouw. Haar vader was een Hollander, haar moeder Indonesisch, een echte Javaanse. Zij woonden in Klaten, dicht bij Solo. Mijn moeder trouwde met een Indische man. Samen kregen ze drie kinderen: twee dochtertjes en een zoontje. Plotseling verdween haar man. Het was oorlogstijd, en aanvankelijk leefde mijn moeder in grote onzekerheid. Zij bleef alleen achter met de kinderen. Pas later bleek dat haar man naar Holland was vertrokken. Zijn verhaal was dat hij ziek was geworden en naar Holland vervoerd. Zij kreeg de scheidingspapieren opgestuurd per post.