Verhalen

'Tien jaar geleden zat ik met mijn vrouw naar Spoorloos te kijken. Dat vonden wij altijd een leuk programma. Mijn vrouw was even een kop koffie halen in de keuken. En ze komt terug en er zijn twee jongens op tv, een tweeling van 50, die hun vader zoeken. En die jongens waren in Surabaya geboren. Ze kijkt mij aan en zegt ‘dat konden zo jongens van jou wezen’. Want die gelijkenis, die zag zij. En toen opeens kwam mijn naam in beeld...'

Het verhaal van Oorlogsliefdekind Lenny uit Jakarta

Als Lenny ons haar verhaal vertelt, schieten regelmatig de tranen in haar ogen. Haar huis in Jakarta staat vol met souvenirs uit Nederland: het bekende Delftsblauwe kussende Volendamse paartje, gekleurde houten tulpen in een delftsblauwe vaas, een beker met Amsterdamse geveltjes, Delftsblauwe borden aan de muur met molens en met een islamitische tekst in Arabisch schrift. Zelfs de studiofoto waarbij ze in een ouderwetse Volendamse keuken in Volendamse kleren gestoken is, ontbreekt niet. Maar hoe haar Nederlandse vader er uit ziet, dat is onbekend.

Half juli 2014 zal Anne-Marie de familie ontmoeten die contact met haar opnam naar aanleiding van haar zoektocht en foto op Oorlogsliefdekind.nl. (lees het verhaal 'Een tas met geheimen in de gangkast'). Ze vindt het nu toch wel spannend en ziet erg naar de bewuste datum uit. De raadsels rondom haar geboorte, haar biologische moeder en haar adoptie zullen wel nooit ontrafeld worden, maar misschien komt ze dan eindelijk iets meer te weten over haar biologische vader. Daarmee zouden we gelukkig weer een Nederlands-Indonesische familie bij elkaar hebben kunnen brengen. We houden jullie op de hoogte!

Het verhaal van halfbroer Hein Kleinleugenmors

Als kind hoorde ik een keer een ruzie tussen mijn vader en moeder. Het leek te gaan over een kind en een vrouw in Indonesië. In mijn herinnering zou die ruzie zijn gegaan over de vraag of mijn vader zorg zou dragen voor dat kind en die vrouw of zelfs naar Nederland zou laten overkomen. Het was voor mij een niet te plaatsen discussie. Ik moet ergens tussen acht en elf jaar oud zijn geweest, want we woonden toen in Harderwijk, dat weet ik nog. Ik heb er later nooit meer iets over opgevangen. Maar het is altijd op mijn harde schijf blijven sluimeren.

Het begon met mededogen voor een meisje dat zwanger was achtergelaten door een soldaat. Maar van het een kwam het ander, en zo herhaalde de geschiedenis zich een tweede keer. Nu, 60 jaar later, heeft hij het er vreselijk moeilijk mee. Hij zou dolgraag zijn achtergebleven dochter willen leren kennen. Maar waar is ze?

Het verhaal van zoon Jan Tigchelaar

Ons verhaal is eigenlijk het omgekeerde van dat van Indische oorlogsliefdekinderen. Toen mijn vader als jonge militair eind 1945 als vrijwilliger vanuit Nederland naar Indonesië vertrok, waren mijn zusje en ik al geboren. Mijn vader ontmoette daar misschien een meisje, want hij is niet meer naar Nederland teruggekomen. Mijn moeder bleef alleen achter met twee jonge kinderen. Ik heb mijn vader nooit meer gezien.

Josta Rumahlaiselan en Wilma Pattinama, beide medewerkers van de organisatie HALIN in Jakarta, zijn opgegroeid in Jakarta. Bij hen op school zat een meisje, Betty.

Betty was, zo bleek pas veel later, kind van een Nederlandse militair. Wilma: “Ze was zo mooi, dat iedereen op school haar ‘Elizabeth Taylor’ noemde.”

Het verhaal van Oorlogsliefdekind Anne-Marie Kreyzer

Bij ons thuis in de gangkast stond de groene legertas van mijn vader uit zijn diensttijd bij het KNIL. Het was mij ten strengste verboden in die tas te kijken. Als je als kind iets niet mag, wordt het alleen maar aantrekkelijker, en ik heb natuurlijk wel eens geprobeerd te ontdekken wat daar toch voor verbodens in zat. Maar mijn ouders merkten het altijd, dan had ik per ongeluk iets verschoven. Dan werd me duidelijk gemaakt dat ik daar absoluut niet aan mocht komen...

Een week nadat zijn verloofde en hij per brief de verloving hadden verbroken, maakte Henk een wandelingetje door de straatjes rondom de kazerne in Semarang. Opeens stond hij oog in oog met een leuk meisje. Nog geen uur later lagen ze samen op bed in haar hutje.

Vorige week, het was augustus 2011, belde mijn moeder me op met de woorden: “Er is een kind in Indonesië, van je vader”. Zij had het net gehoord van een nicht die bij haar op bezoek was. Ik heb altijd gevoeld dat er iets was, en nu werd het opeens werkelijkheid. Het zou om een jongen gaan. Het laat me sindsdien niet meer los, en ik ben nu op zoek naar mijn halfbroer.

Het verhaal van Dora en de zoektocht naar haar halfbroer