Oorlogsliefdekinderen in Nederland

Het verhaal van Conny Latoel, Oorlogsliefdekind

Toen ik dertien was, hoorde ik een gesprek tussen mijn opa en oma met een oom. Mijn vader was net overleden, en ik logeerde bij mijn opa en oma, die in een barak woonden in het Molukse kamp in Nederland. En terwijl ik achter het gordijn lag te slapen, ving ik dat gesprek op. Mijn oom zei op een beetje denigrerende manier: ze is toch niet van hem.

Tot dat moment wist ik niet beter dan dat Latoel mijn echte vader was. Hij was altijd heel liefdevol voor me geweest, en ik weet zeker dat hij mij echt als zijn dochter beschouwde. Maar dat was ik dus niet.

Ik kwam er achter dat mijn vader niet mijn biologische vader is toen ik voor mijn eindexamen een geboortebewijs moest overleggen: daar stond alleen de naam van mijn moeder, Van Hensbeek, en niet van mijn vader Meyer. Vanaf dat moment is mijn zoektocht begonnen. Tot op de dag van vandaag wil niemand in de familie mij vertellen hoe het zit.

Het verhaal van oorlogsliefdekind Roy Meyer

Mijn moeder was een Indische vrouw. Haar vader was een Hollander, haar moeder Indonesisch, een echte Javaanse. Zij woonden in Klaten, dicht bij Solo. Mijn moeder trouwde met een Indische man. Samen kregen ze drie kinderen: twee dochtertjes en een zoontje. Plotseling verdween haar man. Het was oorlogstijd, en aanvankelijk leefde mijn moeder in grote onzekerheid. Zij bleef alleen achter met de kinderen. Pas later bleek dat haar man naar Holland was vertrokken. Zijn verhaal was dat hij ziek was geworden en naar Holland vervoerd. Zij kreeg de scheidingspapieren opgestuurd per post.

Mijn moeder is van Indische afkomst, een gegoede familie. Ik meen dat mijn opa arts was of zo, en mijn moeder zelf heeft de HBS doorlopen in Nederlands-Indië. Al op jonge leeftijd is ze getrouwd met een man van Perzisch-Armeense afkomst. Ze leidden een comfortabel leven in Surabaya, met een groot huis, bijna een paleis, en een stalhouderij vol met paarden, zo heb ik me laten vertellen. Na de inval van de Jappen is haar man door de Jappen en pelopors vermoord. Mijn moeder bleef achter met drie jonge kinderen, zij zijn alle vier in een Jappenkamp terechtgekomen. Mijn moeder heeft veel gruweldaden moeten zien. Haar eigen nicht was door de pelopors opengereten waar ze bij was. Na afloop van de oorlog zwoer ze bij zichzelf dat ze geen donkere man meer zou trouwen. Ze wilde alleen nog maar met blanke mannen omgaan!

Ik ben geboren in 1950 op Midden-Java, in Semarang. Mijn moeder werkte als hulp in een kazernekeuken. Ze kreeg daar kost en inwoning, dus ik denk dat ze daar dag en nacht was. En mijn vader was militair en werkte daar als kok. In die keuken zijn ze met elkaar in contact gekomen.

Schaamte

De vader van Jan is gelegerd in de buurt van Semarang als Nederlandse militair. Jan’s moeder werkt in de kazerne in de keuken en als wasvrouw. Zij valt direct voor de grote Nederlander: hij is aantrekkelijk en leuk. Als Jan’s moeder na een jaar in verwachting raakt, vertrekt zij uit schaamte voor haar omgeving naar Djakarta om de zwangerschap te volbrengen en te bevallen.

Dien groeit op in Semarang bij haar moeder en in het weeshuis van de Franciscanessen. Ze werkte als verpleegster in het Elizabeth-ziekenhuis tot ze op haar dertigste naar Nederland vertrekt. Dan begint de zoektocht naar haar Nederlandse soldatenvader. Ze vindt er twee, en ook nog een halfbroer die van haar bestaan niet wist.