Familie soldatenvaders en oorlogsliefdekinderen

Het verhaal van Janet Booij over haar opa

Mijn opa, Arend Seine Booij, was Indiëveteraan. Om wat meer over zijn diensttijd te weten te komen, heb ik met veel veteranen gesproken. En heb kennis gemaakt met de zwijgcultuur onder hen. Een enkeling was erg open over het geweld in Indonesië, de meesten sloegen dicht als je er te rechtstreeks naar vroeg. De omgang met vrouwen lijkt, zo mogelijk, nog gevoeliger te liggen. Wanneer ik een veteraan die mijn opa gekend heeft mijn vermoedens over een kindje van hem in Indonesië voor leg, legt hij bij ons afscheid zijn vingers op zijn lippen. Hij zal mijn vermoedens met niemand delen.

(foto: Arend Booij is derde persoon van links)

Zoektocht naar een halfbroer of -zus

In de nalatenschap van mijn vader vond ik tussen foto’s van zijn diensttijd twee portretjes van een jonge Indische vrouw: een van haar alleen en een samen met een baby. De formaten van deze foto’s wijken echt af van de andere foto’s uit die tijd. Ze passen gemakkelijk in een mannenportemonnee. Sindsdien houdt de vraag mij bezig: wie is deze vrouw, die blijkbaar zo de moeite waard was dat haar foto’s al die jaren door mijn vader zijn bewaard? En wie is het kind? Is het zijn kind? Heb ik een onbekende halfbroer of –zus?

Het verhaal van de familie A.

'Zo’n acht jaar geleden werd mijn broer gebeld door een vrouw die op zoek was naar onze vader. Zij zou verwekt zijn in Indonesië toen mijn vader daar als militair gelegerd was van 1947 tot 1950. Mijn broer schrok zo enorm van het telefoontje, dat hij verder niks meer vroeg en de vrouw afwimpelde. Maar hij is daarna meteen naar mijn vader gegaan om te vragen hoe het zat. Mijn vader bevestigde het niet, maar ontkende evenmin. Hij zei alleen maar dat hij die tijd wilde laten rusten. En mijn broer moest beloven dat hij nooit over het telefoontje zou praten zolang mijn vader nog leefde. Hij mocht het ook niet aan ons, zijn broer en zus, vertellen, en mocht er verder niks mee doen en niks uitzoeken. Dat heeft mijn broer beloofd.

Het verhaal van halfbroer Hein Kleinleugenmors

Als kind hoorde ik een keer een ruzie tussen mijn vader en moeder. Het leek te gaan over een kind en een vrouw in Indonesië. In mijn herinnering zou die ruzie zijn gegaan over de vraag of mijn vader zorg zou dragen voor dat kind en die vrouw of zelfs naar Nederland zou laten overkomen. Het was voor mij een niet te plaatsen discussie. Ik moet ergens tussen acht en elf jaar oud zijn geweest, want we woonden toen in Harderwijk, dat weet ik nog. Ik heb er later nooit meer iets over opgevangen. Maar het is altijd op mijn harde schijf blijven sluimeren.

Het verhaal van zoon Jan Tigchelaar

Ons verhaal is eigenlijk het omgekeerde van dat van Indische oorlogsliefdekinderen. Toen mijn vader als jonge militair eind 1945 als vrijwilliger vanuit Nederland naar Indonesië vertrok, waren mijn zusje en ik al geboren. Mijn vader ontmoette daar misschien een meisje, want hij is niet meer naar Nederland teruggekomen. Mijn moeder bleef alleen achter met twee jonge kinderen. Ik heb mijn vader nooit meer gezien.

Vorige week, het was augustus 2011, belde mijn moeder me op met de woorden: “Er is een kind in Indonesië, van je vader”. Zij had het net gehoord van een nicht die bij haar op bezoek was. Ik heb altijd gevoeld dat er iets was, en nu werd het opeens werkelijkheid. Het zou om een jongen gaan. Het laat me sindsdien niet meer los, en ik ben nu op zoek naar mijn halfbroer.

Het verhaal van Dora en de zoektocht naar haar halfbroer

Het verhaal van de Nederlandse Gerda de Haan over haar halfzus Edwina

Op een broers- en zussendag bedachten we dat we zo weinig wisten van onze vader, die al overleden was. Uit nieuwsgierigheid gingen we googelen naar mijn vaders naam en zo kwamen we al surfend bij de website van de 7 December Divisie. Stom toeval. Tot onze grote verbazing stond daar een oproep van een zekere Edwina, die op zoek was naar haar vader Eddie de Haan. Onze vader! We moesten echt bekomen van de schrik. De oproep was al een jaar oud, maar we hebben toch geprobeerd contact op te nemen. De oproep was in het Nederlands, dus we wisten niet eens of ze in Nederland of in Indonesië woonde...

Mijn vader heeft vroeger een keer tegen mij gezegd:  ‘Er is iets wat ik je nog een keer wil vertellen, maar dat komt nog wel’. Ik dacht dan: waar zal dat over gaan, iets met mijn opa of zo? Twaalf jaar geleden, ik was toen al 45 jaar, kwam ik bij mijn ouders op bezoek. Ze zaten samen aan tafel, mijn vader en mijn moeder. ‘Kom papa, vertel het nu maar,’ zei mijn moeder. En zo kwam het verhaal er tenslotte uit. Mijn vader heeft tijdens zijn militaire dienst in Indonesië twee kindertjes op de wereld gezet. Mijn moeder heeft het al die tijd geweten. Ze hebben er nooit met ons, mijn zusje en mij, over gepraat.

Ik weet al heel lang dat ik een halfzus heb in Indonesie. Mijn vader is daar een keer heel open over geweest toen ik nog thuis woonde. Met mijn moeder lag het anders, die wilde er niet veel van weten, en nog steeds niet. Mijn vader heeft vroeger veel brieven geschreven naar huis, naar zijn ouders. Ik heb ze inmiddels bijna allemaal gelezen. Maar nergens rept hij over een dochter. Ik denk dat niemand in de familie het destijds geweten heeft.

Het verhaal van dochter Willy de Kleijn en haar vader Bob de Kleijn (Cor in Indie)

Toen een groep veteranen in 1977 Semarang bezocht, werden zij aangesproken door twee mensen, een broer en zus. Het was duidelijk aan ze te zien dat zij niet volledig Indonesisch waren. Ze waren op zoek naar ene Jan de Boer. Hun vader. Mijn vader. Pas eind 2010 durfde een van de veteranen het mij te vertellen, toen mijn moeder al overleden was. Ik heb geen idee waar ik ze nu moet zoeken.

Mijn vader Jan de Boer werd in december 1947 naar Indie gestuurd, als 20-jarige jongen uit Schalkhaar. Mijn ouders waren jong getrouwd, en ik was net een paar maanden voor zijn vertrek geboren, in oktober 1947. Hij was kok in 5.5 R.I. Zijn regiment was op verschillende plekken actief, o.a. in Klaten en in Salatiga. En op een gegeven moment werden zij ook in of bij een Suikerfabriek gelegerd, de ‘Gondang Winangoe’ in het plaatsje Djatinom, vlak bij Klaten. Die fabriek bestaat nog steeds.