Mijn vader heeft twee kinderen in Indonesië

Mijn vader heeft vroeger een keer tegen mij gezegd:  ‘Er is iets wat ik je nog een keer wil vertellen, maar dat komt nog wel’. Ik dacht dan: waar zal dat over gaan, iets met mijn opa of zo? Twaalf jaar geleden, ik was toen al 45 jaar, kwam ik bij mijn ouders op bezoek. Ze zaten samen aan tafel, mijn vader en mijn moeder. ‘Kom papa, vertel het nu maar,’ zei mijn moeder. En zo kwam het verhaal er tenslotte uit. Mijn vader heeft tijdens zijn militaire dienst in Indonesië twee kindertjes op de wereld gezet. Mijn moeder heeft het al die tijd geweten. Ze hebben er nooit met ons, mijn zusje en mij, over gepraat.

Mijn vader is als dienstplichtig militair in Indonesië geweest vanaf eind 1946 (of begin 1947) tot eind 1949, voor zover ik nu weet. Mijn ouders waren verloofd toen hij vertrok. Toen hij ongeveer een half jaar weg was, zijn mijn ouders “met de handschoen” getrouwd. Dat was in die tijd financieel gunstiger, als gehuwde militair kreeg je meer soldij, en dan konden ze zo alvast beginnen met sparen voor een uitzet en meubeltjes en zo. Ze schreven regelmatig met elkaar, maar opeens kwamen er geen brieven meer uit Nederlands-Indië. Mijn tante zei al tegen mijn moeder: ‘Het zou best kunnen dat hij daar een ander heeft. Hij zit daar zo lang!’

Toen mijn vader terugkwam uit Indonesië, heeft hij het meteen aan mijn moeder verteld. Hij was daar een meisje tegengekomen, en heeft bij haar een kind verwekt. Hij heeft dat kindje ook gekend. Zijn meisje was zelfs zwanger van de tweede, toen hij uit Indonesië vertrok naar Nederland.

Mijn ouders hebben het nooit aan iemand verteld. Mijn moeder was zeven jaar ouder dan mijn vader, en dat werd in die tijd al heel moeilijk gevonden door de rest van zijn familie. Nu zou dit er ook nog bijkomen. Mijn moeder wilde mijn vader niet kwijt, ze hebben ook altijd een goed huwelijk gehad samen tot het laatst aan toe. Dus ze hebben het al die jaren voor zich gehouden.

Nadat mijn ouders het uiteindelijk aan mij hadden verteld, heb ik het er nog meermalen over gehad met mijn vader. Het leek wel of hij, naarmate hij ouder werd, steeds opener was. Hij had het meisje leren kennen omdat zij huishoudelijke hulp was bij de militairen. Volgens hem was zij stapelgek op hem. Ze noemden haar Mary of zoiets, een Engels klinkende naam. Het was nooit zijn bedoeling geweest dat er een kindje zou komen. Hij zei dat de vrouwen daar allerlei middeltjes kenden en gebruikten om zwangerschappen te voorkomen. Daar had hij gewoon op vertrouwd. Hun eerste kind was een zoontje. Het woonde bij de ouders van zijn meisje en werd daar grootgebracht. Hij heeft het een keer gezien en het leek sprekend op hemzelf. Dezelfde ogen. Er was geen twijfel over mogelijk dat het een kind van hem was. En zijn meisje was heel blij met het kindje. Toen hij zijn zoontje zag, had hij mooie kleertjes aan. Ze waren er duidelijk heel groots mee. Hun relatie ging blijkbaar gewoon door, want ze raakte uiteindelijk zwanger van een tweede.

Toen mijn vader tenslotte vertrok uit Indonesië, zijn meisje was nog niet bevallen, liep zij nog om het kamp heen om hem te zoeken of uit te zwaaien. Maar mijn vader is haar ontlopen, hij durfde er niet mee geconfronteerd te worden. Hij was 24 jaar.

Ik heb mijn ouders destijds moeten beloven er niets mee te doen totdat mijn vader zou zijn overleden. En nu is het zo ver. Ik ben zelf erg nieuwsgierig naar die twee kinderen. Gek genoeg heb ik vroeger altijd een grote broer willen hebben, ik fantaseerde daar wel eens over. Maar ik heb dus inderdaad een oudere broer. En nog iemand, ik weet niet of het een zusje of broertje is, want mijn vader heeft de geboorte niet meegemaakt. Niemand van ons weet of ze nog leven, en hoe het hen vergaan is.

Ik heb mijn vaders legernummer en heb begin 2010 een brief gestuurd naar het Ministerie van Defensie met het verzoek om een overzicht te ontvangen van de plaatsen waar hij gelegerd is geweest. Dat is mijn enige aanknopingspunt. Daarvoor moet je dan een overlijdensakte opsturen, wat ik heb gedaan. Ik dacht: dan kan ik eindelijk verder gaan zoeken. Ik heb het overzicht inderdaad ontvangen. Maar het heeft me niet echt veel wijzer gemaakt. Ik weet nu dat hij bijvoorbeeld in Jakarta is geweest. Maar voor hoelang? En waar heeft hij precies gezeten? Jakarta is groot. Dat soort informatie heb ik er niet uit kunnen opmaken. Dus het geeft geen houvast over waar hij een meisje ontmoet zou kunnen hebben dat hij lang genoeg heeft gekend om twee kinderen bij te verwekken.

Ik heb uiteindelijk besloten om niet verder te gaan met zoeken. Misschien wil ik de andere kinderen van mijn vader toch wel niet ontmoeten. We hebben zestig jaar niets met elkaar gehad. Dan zal dat ook wel niet meer komen, vermoed ik. Ik weet niet wat ik er van zou moeten verwachten, en daarom laat ik het nu rusten. Na al die jaren van nieuwsgierigheid, ja. Maar ik heb er nu vrede mee.

L.

Heeft u zelf vermoedelijk een halfbroer of halfzus in Indonesië, verwekt door uw vader in zijn soldatentijd in Indonesie? Of heeft uw vader hierover ooit iets verteld? Laat het ons weten! Neem contact op

Naam en contactadres van L. zijn bij de redactie van Oorlogsliefdekind bekend.