Liefde in tijden van oorlog. In de periode 1946-1949 onderhielden Nederlandse soldaten veelvuldig contacten met Indonesische meisjes. Vaak werden uit deze oorlogsliefdes kinderen geboren: oorlogsliefdekinderen. Velen kennen hun vaders niet en zijn op zoek. Is er nog familie in Nederland? Ook vaders zélf besluiten -soms na zestig jaar- om op zoek te gaan naar hun verzwegen kinderen. En latere kinderen willen graag hun Indonesische halfbroer of halfzus leren kennen.

Bent u op zoek naar een vader, oorlogsliefdekind, halfbroer of halfzus? Of bent u nieuwsgierig naar verhalen van anderen?

Bekijk de zoektochten in Uw zoektocht en plaats zelf een oproep. Bij Informatie leest u waar u verder op zoek kunt gaan. Persoonlijke verhalen over liefde en oorlog vindt u in:

Oorlogsliefdekinderen in Nederland |  Oorlogsliefdekinderen in Indonesië |  Soldatenvaders | 
Familie soldatenvaders en oorlogsliefdekinderen |  Soldatenliefjes in Indonesië | 
Soldaten en de liefde |  Doorzetters in de liefde

In het dagblad Tubantia is een ontroerend interview verschenen met oorlogsliefdekind Andrea. Het artikel is hier online te lezen. Andrea deed al in 2010 voor het eerst haar verhaal op deze website: 'Ik vind Oorlogsliefdekind een mooie naam'

We hebben de tekst van het interview in de Tubantia ook hieronder geplaatst, voor degenen die het liever via onze website lezen:'Militaire vader wilde oorlogskind Andrea niet erkennen'. Je kunt verder lezen door 'Lees meer' aan te klikken.

December 2019 wordt de redactie van Oorlogsliefdekind gebeld door Marion. Zij heeft op deze website het verhaal van Conny Latoel gelezen, die op zoek is naar haar vader, de militair Harry of Arie Willems of Willemse. De oproep van Conny Latoel deed haar direct aan haar schoonvader denken, die in Nederlands-Indie was gelegerd van 1947 tot 1949. Het zou toch niet waar zijn? Zou haar schoonvader de vader van Conny kunnen zijn?

Deze reactie kwam bij ons binnen naar aanleiding van een artikel over ons boek Liefde in tijden van Oorlog in de glossy Pinda, een eenmalige uitgave van Indische Nederlanders in Nederland, dat uitkwam in september 2019.

Het bij ons ingezonden bericht luidt:

Ben het niet eens met ‘liefdeskind’!!
Vaak zijn die kinderen gemaakt door soldaten die hun geilheid kwijt moesten bij de Indonesische vrouwen. En niet ‘uit liefde’ voor die vrouwen!!
Zo ook mijn vader, die ‘geilde’ op een Indonesisch meisje van 16 jaar.
Dat ‘liefdeskind’ ??? ben ik dus.
Heb mijn biologische vader gevonden toen ik 33 jaar oud was.
Toch nog wel 26 jaar intensief contact gehad.
Hij ook toe dat het schering en inslag was en er wel honderden Hollandse kindjes gemaakt zijn toentertijd!!
Dus laten we het niet over ‘liefdeskinderen’ hebben.

Het verhaal van Janet Booij over haar opa

Mijn opa, Arend Seine Booij, was Indiëveteraan. Om wat meer over zijn diensttijd te weten te komen, heb ik met veel veteranen gesproken. En heb kennis gemaakt met de zwijgcultuur onder hen. Een enkeling was erg open over het geweld in Indonesië, de meesten sloegen dicht als je er te rechtstreeks naar vroeg. De omgang met vrouwen lijkt, zo mogelijk, nog gevoeliger te liggen. Wanneer ik een veteraan die mijn opa gekend heeft mijn vermoedens over een kindje van hem in Indonesië voor leg, legt hij bij ons afscheid zijn vingers op zijn lippen. Hij zal mijn vermoedens met niemand delen.

(foto: Arend Booij is derde persoon van links)

Het verhaal van Eduardine Geers (Ibu Ditty)
Een gesprek met Annegriet Wietsma, uitgeschreven door Inge Manoch

In 2011 ontvangt Ditty een verjaardagskaart van haar tante. Eindelijk, eindelijk ziet ze daarop voor het eerst een foto van de man die haar biologische vader is: de Nederlandse militair Eddy Geers. Waarom al die geheimzinnigheid, waarom heeft het zo lang moeten duren voordat ze deze foto onder ogen kreeg?

Het verhaal van Veronique Dudek over haar vader Mart Moors

Onze opa Martin heeft in Indië gevochten. Hij en mijn oma gingen regelmatig naar reünies van Indiëveteranen. Op een van die bijeenkomsten schijnt mijn oma uitgevallen te zijn tegen een man: ‘Jij hebt je kind achtergelaten in Indonesië’. Het werd een hele rel, want er zaten een heleboel mensen om hen heen. Waarom viel ze zo uit en wie was die man op wie ze zo boos was? Was dat zomaar iemand van wie zij wist dat hij een kind had achtergelaten? Of was het misschien Jan Muller, de biologische vader van onze vader?

Helaas voor Anne-Marie is gebleken dat de familie waarmee ze eindelijk in contact kwam doordat ze reageerden op haar oproep op deze website, niet haar bloedverwanten zijn (zie haar verhaal ‘Een tas met geheimen in de gangkast’ en het vervolg van haar zoektocht in ‘Weer een familie bij elkaar gebracht?’). De ontmoeting met Jos en Willemien Kruger was leuk, gezellig en spannend. En er is zeker gelijkenis. Maar verder waren er weinig aanknopingspunten. Een DNA test moest uiteindelijk uitsluitsel geven, en de test bleek negatief. Er is geen overeenkomst. Dus ‘terug bij af’, zoals Anne-Marie het voelt.
Ondanks deze teleurstelling is ze blij dat ze de familie ontmoet heeft. Het is een bijzondere ervaring geweest die ze niet had willen missen Ze heeft voorlopig vrede met het resultaat en geniet van het leven. En er is altijd kans op een nieuwe reactie, zoals ze zelf zegt.

Zoektocht naar een halfbroer of -zus

In de nalatenschap van mijn vader vond ik tussen foto’s van zijn diensttijd twee portretjes van een jonge Indische vrouw: een van haar alleen en een samen met een baby. De formaten van deze foto’s wijken echt af van de andere foto’s uit die tijd. Ze passen gemakkelijk in een mannenportemonnee. Sindsdien houdt de vraag mij bezig: wie is deze vrouw, die blijkbaar zo de moeite waard was dat haar foto’s al die jaren door mijn vader zijn bewaard? En wie is het kind? Is het zijn kind? Heb ik een onbekende halfbroer of –zus?

Het verhaal van de familie A.

'Zo’n acht jaar geleden werd mijn broer gebeld door een vrouw die op zoek was naar onze vader. Zij zou verwekt zijn in Indonesië toen mijn vader daar als militair gelegerd was van 1947 tot 1950. Mijn broer schrok zo enorm van het telefoontje, dat hij verder niks meer vroeg en de vrouw afwimpelde. Maar hij is daarna meteen naar mijn vader gegaan om te vragen hoe het zat. Mijn vader bevestigde het niet, maar ontkende evenmin. Hij zei alleen maar dat hij die tijd wilde laten rusten. En mijn broer moest beloven dat hij nooit over het telefoontje zou praten zolang mijn vader nog leefde. Hij mocht het ook niet aan ons, zijn broer en zus, vertellen, en mocht er verder niks mee doen en niks uitzoeken. Dat heeft mijn broer beloofd.