Geachte mevr. Scagliola,
Ik ben blij met Uw bijzonder sympathieke aanpak van de geschiedenis van militairen en hun omgang met vrouwen in den vreemde. Ik ben ook blij dat Checkpoint het durfde te plaatsen!

In Indonesië waren er 100.000 meest jonge Nederlandse soldaten, zonder vrouwen, voor jaren. Een man moet toch wat! Bij het eind van die bezetting (dat was het in feite) zat ik op mijn eentje op een militair kantoor in Soerabaja, financiële problemen op te lossen, met een pistool in mijn zak om eventuele rovers te elimineren. Dat gebeurde inderdaad op een nacht (ik sliep in het kantoor, pistool onder mijn hoofdkussen). Een aantrekkelijke Madoerese vrouw maakte schoon. Wat gebeurt er dan? Juist, seks. Zonde voor deze gereformeerde jongen, maar wel erg lekker.

Net zoals in Nederland er plaatselijke gewoontes waren op seksueel gebeid, met een groot verschil tussen Amsterdam en de Achterhoek, waren die er ook in Indonesië. De veldpredikers en aalmoezeniers, meest dominees en priesters uit het boerenland vonden dat allemaal zonde. De R.K. priesters schenen meer begrip voor de situatie te hebben dan de dominees. Reden: bij de biecht hoorden ze wat er gebeurde. Niemand durfde de dominee te vertellen wat er plaatsvond.

Een beroemd bataljon was 4-5 infanterie. De Indonesische vrouwen zaten er bij de kazerne uitgang te wachten tot de soldaten vrij kregen. Sommige dames met kleine blanke babies. Aan de soldaten vertelden ze dan “ Hij Pier Pijp”. Dit werd spreekwoordelijk. En het kon voorkomen dat een Nederlander een Indo introduceerde als “hij Pier Pijp”. Indonesiërs vonden het namelijk moeilijk om de 'v' uit te spreken. De bataljonscommandant was woedend. Dat hielp hem niet. De volgende dag riep een van de dames aan de kazernepoort van haar blanke baby: “Hij van kommandant”. De erg christelijke majoor was daar helemaal niet blij mee!

Een ander onvergetelijk verhaal was van een, ook weer gereformeerd, officier die zijn Javaanse liefde verkocht aan een korporaal voor 10 roepiah. Niemand had veel geld natuurlijk. Maar dit werd afgekeurd! De korporaal kreeg een koopje, en de dame was tevreden. In dat land was dat een realistische transactie (De officier schreef later dat hij weer het orgel speelde in zijn kerk op zondag).

Er is nog iets, dat U misschien niet weet. Veel jongens hadden in de oorlog school gemist. School gebruikt door de bezetters, geen vervoer naar de stad met zijn HBS en gymnasiums, allerlei redenen. Veel Nederlandse emigranten naar hier later konden ook niet lezen of schrijven. Dus militaire voorschiften, laat staan preken, betekenden niets voor de meesten.

Hartelijke groeten,
Jan Hagen