|
||
Bent u op zoek naar een familielid?
Plaats uw oproep op dit forum. Vermeld de naam van de persoon waar het om gaat in de titel!
>> Back to Topic List >> VIEW ALL POSTS
Altijd het gevoel gehad dat ik halfzus/broer in Indonesie heb
Posted Friday, 02 July 2010 By Rasa Kingma
Geachte medewerker,
Ik heb met aandacht de uitzending Tuan Papa gezien vanavond. Mijn nu dementerende vader (Pieter Kingma) is nu 86 en mijn moeder wordt 3 juli a.s. 90 jaar. Ikzelf ben nu 53, mijn oudste zus is 63 (geboren 1947), mijn oudste broer is 59 (geboren 1951) en mijn jongste zus is 51 (geboren 1959). Mijn vader is na zijn trouwdag in oktober 1946 vertrokken naar Engeland voor een half jaar opleiding daar i.v.m. zijn uitzending naar Nederlands Indie daarna. Uiteindelijk is hij 4 jaar weggebleven, mijn moeder heeft mijn oudste zus alleen opgevoed i.s.m. haar ouders totdat mijn vader terugkeerde in Appingedam, vanuit Nederlands Indie. Ik weet nog dat mijn moeder mij het volgende vertelde: mijn oudste zus van toen 4 jaar vroeg aan mijn moeder: “wie is die man” toen ze haar vader voor het eerst zag. Mijn oudste broer is geboren na de terugkomst van mijn vader. Ik ben opgegroeid met “indianen-verhalen” over die tijd. Er kwamen veel “ploppers” in voor. Gelukkig werden de verhalen aangepast aan ons, als kleine kinderen. Maar toch heb ik natuurlijk veel opgevangen al tussen de regels door. Woede uitbarstingen vanuit het niets waren er ook, we wisten als kinderen niet waarom. Later vernam ik van mijn moeder, dat mijn vader eigenlijk met de nek werd aangekeken na terugkomst in Appingedam: “wie is die jongen die heeft gevochten daar, in het verre Nederlands Indie?!” Ze wilden er niets van weten. Ondertussen zag mijn vader achter elke boom een plopper en keek hij steeds achterom. De veteranen waren toen nog niet veteranen, gewoon jongens die thuis waren gekomen uit verwegistan, terwijl Nederland toen in de wederopbouwfase verkeerde. Nederlands Indie is voor mij een rode draad door mijn leven heen gebleven. Ik heb jaaaaren geleden voor het Bureau Wet Indisch Verzet gewerkt als secretaresse in Diemen, als onderdeel van het ABP. Ik werkte toen via Randstad, en dat kwam zo uit. Veeeeel geleerd, veel gelezen en ook meegemaakt. Ik heb toen mijn vader geconfronteerd met zijn verleden, vanuit hetgeen ik wist vanuit mijn werkkring. We hebben toen voor het eerst een volwassen gesprek gevoerd over die tijd, zonder “indianenverhalen”, want ik wist natuurlijk te veel. Daarvoor en daarna is er nooit meer over gesproken. Ik bewaar dit gesprek in mijn geest als een groot kado. Volgens mijn moeder (ik kan daar zeker inkomen) kan het zijn dat mijn vader dement is geworden a.g.v. zijn onvoltooid verleden in Nederlands Indie. Hij heeft daar nooit over willen spreken (behalve die ene x met mijj), hij heeft het “begraven”, zoals dat gebruikelijk was toen. Uw documentaire is daar een bevestiging van. Tegelijkertijd heeft zijn soldatenkist als sergeant altijd een prominente plek gehad in elk huis waar mijn vader en moeder gewoond hebben. Wat ik mij ook herinnner is een gesprek met mijn ouders, waarin sprake was van een baboe (verzorgster). Mijn vader leek in die gesprekken close met deze baboe, hoewel mijn ouders daar neutraal over bleven. Ik vroeg door in de trant van : “ hebben we een halfbroer/zus”? Want dan zijn er 5 kinderen, i.p.v. 4,! Zei ik toen nog in al mijn onschuld. Uiteindelijk kwam er een antwoord in de trant van: “als er iets gebeurd mocht zijn, dan heeft je vader er niet van geweten” (mijn moeder). Ik denk na die jaren, dat dat zo is. Uw uitzending heeft een aantal dingen zeer duidelijk gemaakt: het taboe over kinderen van Nederlandse militairen die gemaakt zijn in Nederlands Indie is eindelijk wat meer doorbroken. Het na-oorlogse Nederland was daar niet op voorbereid. Het taboe heeft zo lang kunnen bestaan omdat voormalig militairen zoals mijn vader, de kaken stijf op elkaar hielden. Ik denk dat ik nooit zal weten of er nog een halfbroer/zus is in Indonesie, hoewel dat altijd wel mijn gevoel is gebleven daarover. Mijn vader weet het niet meer, en zeker nu niet meer. Er is geen informatie voorhanden omdat mijn vader dement is en mijn moeder dit ook niet weet (ik heb haar daar jaren naar gevraagd. Dank ook voor de “bewegende beelden” in de documentaire, ze zijn zoals ik ze had voorgesteld in mijn hoofd als klein kind. Rasa Kingma Zoektocht halfbroer/zus?
Posted Sunday, 04 July 2010 By Erna Kuijpers
Hallo Rasa
Ook ik heb altijd gedacht dat ik nog familie in Indonesie zou hebben. Mijn vader was ook sergeant in toen nog Nederland-Indie. Ik herinner mij een foto van vroeger, toen ik als kind op zolder in zijn plunjebaal op onderzoek was. Het was een vrouw met een kindje. Op de vraag wie dit was antwoordde mijn moeder, zomaar een vrouw. Ik heb dit echter nooit geloofd. Er waren stapels liefdesbrieven en foto's van die tijd. Mijn vader is helaas jong overleden dus heb ik het hem nooit meer kunnen vragen. Een paar jaar geleden echter kwam er een oproep uit Indonesie, via het blad van oud-mariniers, dat ze mijn vader aan het zoeken waren. Er zou een foto van hem in een antiekzaak gevonden zijn. Dit vertelde mijn moeder. Wij vroegen haar waarom ze de foto niet wilde hebben. Zij antwoordde dat deze te duur zou zijn. Heel vreemd allemaal, maar ze wil er verder niet over praten. Ook mag ik geen foto's kijken. Ze zegt steeds. dat doe je maar als ik er niet meer ben. Ik vind het dus allemaal een beetje vreemd. Misschien kun je via je werk of op een andere manier iets over mijn vader te weten komen. Of kun je mij adressen geven waar ik kan gaan zoeken. Zijn naam was Henk Kuijpers uit Breda. Met vriendelijke groeten. Erna Kuijpers. |
CommunityWat wij voor elkaar kunnen betekenen. Sir Daddy for sale!The documentary Sir Daddy (Tuan Papa) about warlovechildren, their fathers and their mothers is available on DVD. Search the websiteStories |
This work has benefited from support by the Children Born of War Project
|